W sprawach cywilnych o błąd w sztuce lekarskiej, w razie uwzględnienia powództwa pacjenta, któremu wyrządzono krzywdę poprzez uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, sąd zasądza odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia.

Na wysokość przyznanego zadośćuczynienia wpływa wiele czynników. Wśród nich wymienić należy:

  • stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonego pacjenta,
  • natężenie i czas trwania cierpień, ich trwałość,
  • rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, stopień kalectwa,
  • nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie),
  • wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest np. kalectwo u młodej osoby),
  • skutki uszczerbku w zdrowiu na przyszłość (np. niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, rozwijania swoich zainteresowań i pasji, niemożność posiadania dzieci, wykluczenie z grupy rówieśniczej, społecznej),
  • rodzaj dotychczas wykonywanej pracy przez poszkodowanego, który powoduje niemożność dalszego jej kontynuowania,
  • konieczność korzystania ze wsparcia innych, w tym najbliższych, niezbędnej opieki w czynnościach życia codziennego, brak samodzielności,
  • utrata relacji z najbliższymi, pozbawienie możliwości osobistego wychowywania dzieci i zajmowania się gospodarstwem domowym,
  • subiektywne odczucia pacjenta, poczucie bezradności życiowej, nieprzydatności,
  • rodzaj i stopień winy sprawcy zdarzenia.

Są to oczywiście przykładowe okoliczności, które sąd winien uwzględnić, orzekając o wysokości zadośćuczynienia. Należy pamiętać, że każda sprawa jest inna i w każdej z nich sąd będzie badał indywidualnie sytuację pokrzywdzonego pacjenta.